aklımda kalan

blogtaki fotolar, hep bu tondalar...

 ''Ben onun karşısında olsam bütün bildiklerimi unuturdum.'' 

dün, tv izlerken 

''Sanırım bazı doktorlar, hastalarına alaycı davranmak üzerine de ihtisas yapıyor. '' 

bugün, hastanede

'' Onca bilgiç laf ettikten sonra kendine bakınca, acınacak hayaller kurduğunun farkında mısın?''

dolmabahçe'de yürürken bugün

''Yüzüğü vardı ama.''

dün, evde... 

Şu son cümle, duysan da söylesen de, insanın büyüdüğünü anladığı anlara ciddi bir örnek. Hem de çok...

ledorita'dan yaşlılık provası

Tamam kabul. Elimde örgüm, yanımda moda dergisi, dizimde şalımla oturup Gossip Girl izlerken epey komik görünüyorum. Ben de kendi halime gülüyorum ve böyle bir yaşlı olduğumu hayal ettiğimi söyleyince de gülme krizine giriyoruz. Tamam ama bunları duyunca 'bir daha seninle konuşmamam lazım aslında' diyen arkadaşlar da biraz abartıyor sanki öyle değil mi?:) Hı değil mi?

boş tarafı...

Tekrar edip duruyorum. Bazı şeylerin, bazı zamanların,  geçilmesi gereken bir dönem olduğunu düşünmek; kendini kandırmanın en masum ve en gerçeğe yakın hali... Ama böyle günlerde işlemiyor!  Sen istemesen de, böyle günlerde uzak ve yabancı olduğunun altı çiziliyor bir kez daha... Bardağın boş tarafından bakınca...

birazbiraz

Bir hafta sonra birazbiraz'ın 5.yılı dolacak. Zamanında .com yapmayı reddetmiş olsam da, hayatımdaki en kurumsal şey bu diyebilirim. Fakat şimdi beş yılda neler oldu muhasebesi yapmadan, çok sevdiğim halde dükkanı kapatıp gitmeyi düşünüyorum. İçim el vermiyor ama sıkıldığım ve kendi içinde fark yaratamadığım bir kısır döngü içindeyim. Ağlama duvarı olmaması için direnirken, yeni bir şeylerden söz edecek durumda da değilim. Ama başta en eski eleştirmenim fep olmak üzere diğer sıkı takipçilere sormam lazım:
Doğum gününde kendini imha etsin mi bu blog, ne dersiniz?

Utangaç ve gizemli arkadaşlar için yanda anket bile yaptım. Hadi interaktif olun biraz! :)
Hiçbir tepki alamazsam da 'bırak gitsin dönerse...' mantığını çalıştıracağım;)

Bu kadar saçma bi şekilde eğlendiğim bi yeri neden kapatmayı düşünürüm onu da bilmiyorum ya...

...

ne tuhaf... aynı şeyleri yaşıyor olsak bile senin yaşadığın hep 'daha' oluyor. bazen bir arkadaşsın sen, bazen bir büyüğüm, bazen herhangi biri.. ve seninki hep daha önemli, daha başka, daha ciddi, daha acı, daha çok, daha iyi, daha mutlu... fakat aynı şeyden bahsediyoruz işte, hepsi aynı. adı belli, çapı belli.
değilse de; herkes kendine mahsus. ne diye daha önde olma çabasında olur insan, ne diye o kadar yüksek sesle konuşur anlamıyorum. susup kalıyorum o zaman. sessizlik en güzeli... ama ne tuhaf..

çiçekli bir itiraf

Pek öyle çiçek seven bir kız değilim. Hiçbir zaman, kimseden çiçek beklemedim, aldığımda da çoğunlukla nezaketen sevindim. Yani o sevimsiz kırmızı gülleri alıp karşıma gelmenin bi güzelliği yok gibi geliyor bana. Ama zaten sevdiğim biriyse eğer, babamın yaptığı gibi; yoldan, bahçeden bi çiçek koparıp getirse bile bana cennet bahçesi filan gibi gelir...
Amaaa şu Chuck Bass fikrimi değiştiriyor. Bu adamın çiçek seçimindeki zevkine, o inceliğine bayılıyorum!
 
-içimdeki teenager konuştu-

doktor brown nerdesin?

''Zamanı geri alamayan hiçbir icat yeterince işe yarar değildir hacı! Bana bunlarla gelin.''

az önce/bir telefon trafiği sonrası/ledorita.

imkansızı istiyorum!

Sabah uyandığımda bambaşka biri olabilir miyim blog?
Ben yine aynı ben olsam ama başka şeylerle ilgilenmiş biri olsam. Başka okullarda, şimdi yabancısı olduğum başka bir şey okumuş olsam mesela. Başka bir sektörde meslek ediniyor olsam. Aklımda sorular olmasa. Bunları sormaya gerek olmasa, çok başka şeyler konuşuyor olsam. Başka yeteneklerim olsa... Başka kitaplar okumuş, başka şeyler biliyor olsam... Başka insanlar tanıyor olsam...
Her şey bu kadar uçlarda olmasa.. Ve ben iki ucun arasında kalmış olmasam. Günden güne tarafsızlaşıp ilgisizleşmesem...
Sabah uyandığımda başka biri olmak istiyorum. Ve başka şeyleri, başka birini seviyor olmak istiyorum.
Yani imkansızı istiyorum. Mümkün mü blog?