Ama ben... Bunca gürültünün, yorgunluğun, telaşın, sorumluluğun, çok da sahici olmayan şeylerin arasında, tek gerçek bildiğim yere sığınmak istemiştim. Bir an bile olsa... Bir tek orada gerçekten yaşadığımı hissettiğimden, sadece orada huzur bulduğumdan, dünyayı unuttuğumdan, mutlu olduğumdan, en çok orada ben olduğumdan, gücümü orada bulduğumdan...Yani sadece o zaman 'tam' olduğumdan... ya da sadece ve sadece orada olmayı istediğimden...
Ama hep kapıda kalıyorum. Hep yarım kalıyorum...
Buna da alışıyorum. Yine de her defasında unutur gibi tekrar yola çıkıyorum.
Her şey ne tuhaf... Aslında hiç istemediğim bir şeyin peşinden koşuyorum bir de... Malum; iş hayatı, fırsatları değerlendirmek ve peşinden koşmak üzerine kurulu. İstediklerinin peşinden koşarken daha çok düşüp yaralanıyor insan. Daha çok kırılıyor. Ama bu kapılar kapansa da umrunda olmuyor. Umrumda olmuyor çünkü o gerçekten ben değilim. Çünkü o kırılgan hassas kızı gizliyorum. Hayallerini de gizliyorum. Zorululuklar kalıyor geriye... Onlara da istiyormuşum gibi davranıyorum ki bir yere kaçmasınlar...
Bu da klasik bir insan psikolojisi ama işte. İstatistik vermiş gibi olmayayım ama etrafında gördüğün her iki insandan biri gibi yani. Senin gibi, o karşındaki ve yanındaki gibi mesela. Bildin dimi?
Bu baharın gelmesi beni iyice çileden çıkarıyor. Kendime uzaktan bakıyorum. Google Earth'ten bakar gibi... Gördüğüm tablo güzel ama içinde olduğu yeri beğenmiyorum. 'Halin hiç hoşuma gitmiyor çocuk' diye sesleniyorum. Yanımda birileri beliriveriyor. Boşuna uğraşma duymaz diyor. El sallıyorum, çırpınıyorum bakıyor da görmüyor şaşkın. Aman bırak ne hali varsa görsün diyorum. Uzaklaşıp gidiyorum. Sonra ver elini New York sokakları... Google Earth'le seyahat etmek pek konforlu olmasa da, ürün yelpazesi oldukça geniş:p
Bir de, o fotoğraf ertesi gün geri geldi. her şeye rağmen gereksiz çabalar bunlar...
*başlık da salvador dali resimleri oldu sanki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder