merhaba blog

şu an birini merak ediyorum. uzun zaman sonra ilk kez birini merak ediyorum. gecenin ikisi olmuş. gündüz iki de olsa fark etmez. çünkü çok saçma... ama bilerek ve isteyerek yapıyorum bunu sanki. elimde olmayan sebeplerden ötürü değil. iyi bişey mi değil mi bilmiyorum.
bir günü kaç saat yaşıyorum ben? 24, 12, 8, hiç?
küçükten büyüğe doğru sıralarsan doğru cevabı bulursun belki ama sanmam çünkü ben şifrelerle konuşmam. uzun bir aradan sonra bi şansımı deniyim dedim şans bana güldü ama nasıl güldü bak görüyorsun. neden bahsettiğimi umarım biliyorsundur. çok uykum geldi aslında ama merak işte.. zaten bugünlerde yumoş gibi uyuyorum. bir şey içinize işleyip hayatınızın temeline yerleşmişse artık onu ordan söküp atmak zor oluyor. yo yo alışkanlıklardan bahsetmiyorum, öyle sanma. o başka bu başka.. ben mesela her sabah aynı boyda ve hemen hemen aynı kiloda uyanıyorum, aynaya bakınca aynı yüzü görüyorum ve inandığım şeyler, sevdiğim şeyler gün içersinde ya da zaman içersinde değişmiyor. kolay kolay.. onun gibi bir şey.. uyurken de, uyanırken de.. öyle.. işte.. sanırım bunu daha önce de dedim. bi insanın en mutlu olduğu, yer, kişi, an artık yoksa o insan artık hiç o kadar mutlu olamıyor. bunu fark etmek ve bilmek tüyler ürpertici.
ben bunu yazana kadar saat oldu 3! uyku gözlerimden aksa da parmaklarıma gelmiyor sanırım.. 2 nisanda şakır şakır yağmur altında ıslanmak çok gücüme gitti bugün. çok içerledim. için için sırılsıklam oldum. saçlar zaten kendinden geçiyor böyle olunca. eskiden nefret ederdim bu histen ama artık güzel bir günü hatırlattığı için nefret de edemiyorum.. hay benim hafızama. geri geri kaçıp duruyor. iki dakka sabit dursana yerinde!
neyse bunun duracağı yok.. en iyisi ben uyuyayım.. merak unsuru da ortadan kalmışken...