...

Hayır, martılara simit filan atmadım. Daha önce gitmediğim bi aile çay bahçesinde denize karşı oturup çay söyledim. Yanımdaki masada oldukça yaşlı bir amca oturuyordu. Bana baktığını görünce belli belirsiz gülümseyip selam verdim. Sevindi. Sonra, çayımı içerken saati sordu. 'Beş buçuk' dedim. Ardından telefondan kontrol ediyim diye bir baktım ki dört buçukmuş. Kolunda saat var telefona bakıyorsun diyerek güldü. Ben de güldüm. Saatim zaman ayrımı yapmakta biraz çekimser kalıyor da... Amca bişey daha derken, güneş gözlüğümü çıkardım. Gözlük takma gözlerin çok güzel dedi bu defa.. Güneş rahatsız ediyor da dedim. Etraftakiler mi rahatsız ediyor? dedi. Yok yok güneş dedim. Birlikte güldük yine... Biraz sonra kalkmak üzere toparlanırken 'sana gazete vereyim okursun' dedi. Teşekkür ettim. Ben her gün burdayım. Bir senedir hastaydım evden çıkamıyordum, şimdi her gün yürüyorum buraya kadar dedi. Geçmiş olsun dedim, gülümsedim. Sonra ismini söyledi. Tokalaştık, memnun olduk, gitti. Ben de bir süre gülümseyerek gazete okudum.

Son birkaç yıldır, yeni tanıdığım yaşlı insanlarla konuşmayı çok seviyorum nedense. Adeta şehirlerarası otobüslerde konuşmaya can atan yaşlılar gibi oldum. Onlardaki hayat tecrübesi bazen tek kelimede bile kendini gösteriyor. Ve size söylediği tek bir şeyde bakış açınız değişebiliyor. 

Bu yüzden, yaşlı olmayan 'büyük arkadaşlarımı' özlüyorum bu ara... 

Ama eskisi gibi olur mu bilmem ki...

Sonra sahilde gitar çalıp şarkı söyleyen gençlerin yanından geçtim. Ne kadar sıradan olsa da, o an istesem böyle bir fon müziği bulamazdım kendime. Doğal olan, kendiliğinden var olan tüm bu rastlantıları seviyorum. Ve nasıl oluyor bilmiyorum ama bir yandan çok genç olmaya imrenirken, bir yandan da o olgunluğa, artık çözülecek, hissedilecek, şaşıracak, acıtacak bir şeyin kalmamış olmasına, o bilgeliğe özeniyorum. Çünkü bu zamanlar çok zor. Ama çok da güzel...