sonbahar için

Rüya görebilmek, iki kelimeyi yan yana koyabilmek artık sadece bir şekilde mümkün bana. hayat çok sessiz sakin bir macera bazen. 

Tanıdık bir iz kalmayana dek... Tüketip tüketip sıfıra çekmek... yeni yeni ve daha yeni... Kitaplar, filmler, elindeki telefon, detaylar ve duvarlar. Bir şeyi artık sevmemenin ve yapmamanın ne çok gizli sebebi var. Ve farkında olmadan klişeleri yaşamak ne tuhaf ve ince bir komedi. 

Tam olarak onlardan biriyken, nasıl bu kadar değiştim? hangi cesaretle, nasıl bir aptallıkla. Kınadığın şeyi yaşarmışsın gerçekten. bunu anlamak çok zor olmadı. sadece biraz, biraz değil, çokça Kırıcı, Yıkıcı... Şimdi bugün o kafede Çaylarımızı yudumlarken ben de "aptal kız" diyebilirdim. Kimseyi kınanamamayı kendimden öğrendim. Küçücük de olsa. Çünkü Bir hata seni Sıfıra çekmekle kalmaz, tüm doğrularını götürür bazen. ama O'nun duygusu mu yoksa önemli olan benim için. yoksa Tanrı'nın doğrusu mu.Hata mı, yoksa günah mı? Asla bir cevabım olmayacak.