Kayıp Son Gün

Evettt geldik bir buçuk günlük kafa izninin bittiği güne. Bir pazartesi daha yine işimin başında, aynı noktadayım.

Dün, sabaha karşı yattığım halde yine normal bir saatte kalktım. Aferin bana!
Sonra evde tembellik mi yapsam yoksa çıkıp işe yarar bişeyler mi yapsam bilemedim. Zaman geçti...geçti.. ve dışarı çıkmaya karar verdim.
Gün boyu en iyi yaptığım şey fotoğraf çekmek oldu. Bir ara; volkswagen kardeşliği gibi, makine kardeşliği hissiyatıyla tanımadığım biri bana gülümsedi. Ben de ona gülümsedim:) Günün en güzel saatlerini böyle yiyip bitirdim işte..

Sonra eve döndüm fotoğraflarla uğraşırken gece yarısı oldu. Ve fark ettim ki uzak kalmak istediğim şeylerden uzak kalmak bir yana, daha da yakın oluyordum sanki. Hep böyle olmadı mı, olmaz mı zaten? Yoksa benim beceriksizliğim mi bu? Bilemedim ki..
Belki de kaçtığım şeylerin üzerine gitmeye başlamışımdır.

ve sonra ve sonra ve sonra...sonrası dopdolu, sonrası boşluk...

***
Bu kadar basit şeyler anlatma sebebim; aslında her şeyi basite indirgemeye çalışmak istememden... Geçici bir durumdu. Normale döneceğiz efendim.
Esen kalın.:)